این بدان معناست که هر زمان که ساختمان گرما را از دست میدهد (در زمستان) یا گرما را دریافت میکند (در تابستان)، در واقع سرما یا گرمای تولیدشده توسط سیستمهای تأسیسات مکانیکی نیز هدر میرود.
نتیجه این است که سیستمهای گرمایش و سرمایش باید سختتر کار کنند تا هم تقاضای حرارتی را جبران کنند و هم شرایط آسایش داخل را حفظ کنند. این مشکل اغلب به دلیل نواقص طراحی و اجرای ساختمان رخ میدهد.
ما این نتایج را تنها از طریق مدلسازی انرژی ساختمان بهدست آوردیم؛ ابزاری که قبل از ساخت یا بازسازی، امکان شناسایی نقاط ضعف و تصمیمگیری هوشمندانه برای بهبود عملکرد ساختمان را فراهم میکند.
همچنین آنالیز و تحلیل این دادهها به ما میگویند که اگر بخواهیم مصرف انرژی را در بخش بخصوصی از ساختمان کاهش دهیم و آسایش حرارتی ساکنین را تأمین کنیم، باید برروی بهبود عایقکاری، کاهش نفوذ هوا و بهینهسازی پوشش خارجی ساختمان کار کنیم.